Daar ga je..
Voor het eerst met de taxibus naar school. Jas aan, rugtas om en je broodje soms nog in je hand. Met een strak gezicht steek jij je hand omhoog naar ons en loopt de oprit af om niet meer om te kijken.
Daar ga je..
Ze roepen je naam in een overvolle zaal. Even strak als altijd, loop jij naar voren. Een speech van de leraar, jouw gezin glimmend van trots aan de zijlijn. Je glimlacht en knikt strak als jij jouw diploma in ontvangst neemt. Slik.. Jouw diploma... Trots houdt je hem omhoog, poserend voor de in het verleden zo gevreesde camera. Samen gaan we op de foto, jij half op mijn schoot. Want helemaal pas jij niet meer op mijn schoot, al wil ik dat zo graag. Het staat zo gek, zo'n grote kerel. Maar oh lieve schat, wat voel je voor mij nog klein...
Overal waar jij gaat, probeer ik mijn vleugels om jou heen te slaan. Liefhebbend als een engel en vechtend als een leeuw als de wereld jou zijn tanden liet zien. Misschien deed ik dat niet altijd op de juiste manier, maar altijd met oneindig veel liefde voor jou. Terwijl ik samen met onze ouders en kleine broer jou volg door je nieuwe woonplek, vult mijn hart zich met pijn, liefde en trots. Vandaag precies een jaar geleden had ik niet voor mogelijk gehouden wat jij nu bereikt hebt en hoe mooi jij je vormt als mens, als man.
Daar ga je..
De wijde wereld in.
Ik voel je bij iedere stap die je zet, steeds iets meer uit mijn armen glippen.. Mijn vleugels gaan open om jou zelf te laten vliegen. Ik zie je gaan, en met uitgestrekte armen onderdruk ik met betraande wangen het wanhopige gevoel om je te grijpen, je vast te houden, te beschermen. En er is niets, niets dat zo'n zeer doet als mijn armen te laten hangen en jou gade te slaan terwijl je steeds verder weg loopt ook al ben je nooit ver van me vandaan.
Ik laat je los, grote kleine broer. Ik geef je aan de wereld, maak je los van mijn vleugels. En toch, zal ik je altijd blijven vasthouden. Ik hou je vast, en loop met je mee.
Maar dit keer, op jouw eigen pad...
