Ik ben ook een Martje

Kerstmis, een tijd van samenzijn. Vreugde en geluk worden versterkt door het omringt zijn door dierbaren, en zo was ook mijn kerst. Hoewel kerst voor mij altijd een drukke periode is waar ik achteraf heel moe van ben, en er echt even een dagje van moet bijkomen, prijs ik me gelukkig met alle mooie momenten waar ik op terug kan kijken tijdens mijn "rustdagje". 

Het verhaal van Tweede Kerstdag is er eentje in het bijzonder, en benadrukt maar weer eens hoe waardevol en dierbaar sommige momenten met elkaar zijn. Met een heerlijk klein clubje, rustiger dan op Eerste Kerstdag drinken we gezellig wat en gaan later samen eten. Mijn ouders, twee broertjes en mijn opa en oma. Ik heb al eens eerder een stukje geschreven over mijn opa en, voornamelijk, mijn oma. In sneltreinvaart worden de steeds grotere gevolgen van haar dementie steeds duidelijker, en juist hierdoor zijn dagen als deze om vast te houden en te koesteren. 

Tijdens een gezellig kletspraatje met een drankje en wat hapjes hebben we het over namen, en hoe we deze hebben gekregen. Ik ben naar mijn oma vernoemd, en dit verteld mijn moeder dan in het kringetje. Oma kijkt me verbaasd aan. "Nou moe, ben jij ook een Martje? Ik ook!". Ik zie het in haar ogen en heel even staat mijn wereld stil. Ze herkent me niet, ze weet echt niet wie ik ben.. Dit is de allereerste keer geweest dat ze me echt niet meer herkende. Hoe hard de klap ook is, ik had me al maanden voorbereid op een moment als dit en ik weet vanbinnen wel hoe het zit. Het is niet erg, denk ik en ik herpak mezelf. "Ja, ik ben ook een Martje! Maar mij noemen ze nog geen oma hoor". Oma lacht wat bescheiden, het grapje niet begrijpend. Ik sta op om een hapje te pakken. Ik sta naast haar stoel, oma streelt me over mijn rug en legt haar hoofd tegen me aan. "Lieverd", zegt ze en ik wordt weer warm vanbinnen. Ze houd van me. Dat weet ze niet altijd, maar ze voelt het wel. Later op de avond, als mama een foto maakt van ons drieën zegt oma als ze de foto bekijkt: "Wie is dat dan, met die bril?" Ik grinnik. Niet belangrijk. Belangrijk is dat ze vlak voor de foto liefdevol met mijn haar speelt en zo warm naar me lacht. Want dat doet haar hart, niet haar hoofd. 

Gisteren heb ik prachtige foto's gemaakt, niet om de kwaliteit maar om hun betekenis en wat ze laten zien. Mijn lieve opa doet het zo goed, zorgt zo goed voor oma en blijft zelf zo sterk als een huis. Na het eten dommelt ze weg, in haar eigen wereldje. Het is bijna droevig, zoals ze daar dan zit. Ineengedoken, verdwaalt, verloren... Tot opa haar hand pakt en naar haar toe buigt. Hij maakt grapjes of zegt lieve dingen, en je ziet haar langzaam terugkomen. Het licht in haar ogen, de liefde, de vreugde van de avond.. Hij brengt haar terug en ze straalt mooier en krachtiger dan de enorme kerstboom in de kamer. 

Na een heerlijke avond staan ze op en nemen afscheid. Als laatste komt oma naar mij, stralend en met een dikke kus en ze zegt: "jou kan ik natuurlijk niet vergeten". Ik geef geen antwoord, maar geniet des te meer van een knuffel vol liefde, ook van opa. Aan de eind van de avond heb ik me iets heel belangrijks gerealiseerd.

Kerst gaat om samenzijn en houden van, en niet om piekeren over wat je hebt of vooral niet meer hebt. Oma is het voorbeeld van de kerstgedachte. Laat je hoofd maar thuis, want kerst en familie vier je en heb je lief met je hart. En dat neemt niemand ons ooit nog af ❤️

Nacho's en roeptoeters

Hèhè.. Eindelijk heb ik weer een beetje rust gevonden om een stukje te tikken. Rust, tijd en inspiratie. Vooral dat eerste wil nog wel eens op zich laten wachten. Het waren drukke weken. Lange, maar erg leuke stagedagen. Lange schooldagen die varieerden van lachen en stuiteren tot verslapen, ingekakt en overprikkeld en niks kunnen volgen van de lessen. Maar vanavond? Vanavond was er tijd voor ontspanning.

Vanmiddag (donderdagmiddag) is zo'nbeetje de enige dag van de week dat ik redelijk vroeg vrij ben van school en deze middag gebruik ik vaak om uitgebreid alles in huis te halen waarvoor ik verder moet fietsen dan alleen de lokale supermarkt. Simpele dingetjes. Cosmetica, langs de dierenspeciaalzaak of de sigarettenwinkel, het varieert eigenlijk per keer. Mijn puf was al aardig op vanmiddag, zeg maar gerust meer dan op en heel ver weg. Snel vlieg ik door de winkels, niet stoppend om rond te neuzen grijp ik alles wat op mijn lijstje staat en zorg dat ik zo snel mogelijk de winkel weer uit ben. Normaal gesproken heb ik niet zo veel problemen met in een winkel lopen, maar op dit soort dagen wel. Mensen... Praten... Ugh, nu even niet! 

Mijn laatste stop van die dag was de Action. Ik weet zeker dat de lezer die deze winkel kent snapt waar ik het over heb als ik zeg dat dit een van de meest drukke en prikkelrijke winkels is van Nederland. Een leuke winkel, dat wel. Toch ben ik er het liefst zsm weer uit. Moe en duf sta ik in de lange rij, ik probeer de piepjes van de kassa, de vele gesprekken en de mensenmassa te negeren, me af te sluiten. Lukt niet, lukt nooit. Bah. Voor mij staat een klein meisje van een jaartje of 7-8, alleen met een pakje gekleurd papier en een reepje kinder chocolade. Ze kijkt achterom naar mij, grist een balkje van de band en legt die achter haar spulletjes. Met een vrolijk gebaar spreid ze haar armpjes richting de band. "Alstublieft mevrouw! U kunt alles nu neerleggen, hoor. Kijk maar!". Ik ben niet echt in de stemming om te lachen, maar doe het toch. Ik ben vermaakt en ook een beetje vertedert door dat kleine wijsneusje, en tegelijkertijd onder de indruk van haar goede manieren op die leeftijd, "Knappe meid, hoor.", zeg ik. "Dat is heel aardig van jou, je mama zal wel trots op jou zijn". Het kleine meisje knikt hevig van ja en lacht trots. 

Moe maar voldaan plof ik thuis aangekomen op de bank. Nog even lekker uitrusten, want om half 5 loop ik naar het station om mijn mama op te halen. Mijn moeder had bedacht om samen iets te gaan eten, omdat het zo goed ging met mijn opleiding en ze zo trots op me was. Ik heb me heel erg verheugd op dit momentje met zijn tweetjes, want zo vaak komt dat niet voor. Vrolijk en met nieuwe energie wandel ik naar het station (30min.), met muziek in mijn oren om even mijn hoofd leeg te maken. 

Op het station aangekomen wacht ik op mijn moeder in de hal, en als zij zich naast me voegt lopen we al babbelend naar de binnenstad. Mam moet nog even langs een paar winkeltjes, dat kan mooi even want het is koopavond. De tuinen, ici paris xl en lucardi hebben we bezocht. Bij ici paris xl had mama nog een kadobon, dus heeft ze nagellak en lippenstift uitgezocht. We hebben lang staan tutten met kleurtjes en soorten, wat nog wel het leukste was van alles. Zelf mocht ik ook een potje nagellak uitzoeken, een klein feestje was het zo gezellig samen winkelen. Al een jaartje of 4, bijna 5 draag ik een ring gekregen van mijn moeder voor mijn diploma. Ik heb hem altijd om, en een half jaar geleden kreeg ik daar voor mijn verjaardag een armband bij met een diepe betekenis. Op een dag viel ik voorover, en toen ik voor me uit keek lag mijn armband op de grond in twee stukken. Ik was daar erg verdrietig om, en dus heb ik van mam een nieuwe armband gekregen. Een andere, maar met diezelfde diepe betekenis. "Everlasting moments" heette de armband, hoe toepasselijk. Blij en tevreden haken we bij elkaar in en lopen arm in arm al kletsend naar het door mij gekozen eettentje.

Eenmaal bij het eettentje was het binnen wel erg donker. Een briefje op de deur zei "wegens omstandigheden gesloten". Hè jakkes, dat is balen. Gelukkig verzinnen we snel een andere oplossing. We gaan naar binnen bij El Popo, een populair Mexicaans restaurant met mijn persoonlijke favorieten, spare-ribs en nacho's. Dit bestellen we dan ook, van allebei 1 portie om samen gezellig van te eten. Het is erg druk in het restaurant, mam vraagt of ik met mijn rug naar de mensen wil zitten vanwege de prikkels, ik zeg dat het wel gaat. Toch vind ik het heel lief dat ze er aan denkt dat ik hier ondanks de gezelligheid wel last van heb. Dat viel redelijk mee, op één man na. Meneer sprak op overdreven luide toon, arrogant en grof gebekt. Zwaar irritant, hij schreeuwde zo hard dat ik moeite moest doen om te horen wat mijn moeder zei. Gelukkig was ik niet de enige die er zo over dacht. Mam rolt met haar ogen. "Jeetje wat is die man vervelend!". Ik antwoord: "nou hè, als je nog geen autist was wordt je het hier wel van!". Mam schiet in de lach, samen maken we er nog wat geintjes over en vertrekken na het eten zo snel mogelijk, om maar buiten even de rust op te zoeken. Op de terugweg naar het station kletsen we gezellig wat, op een moment komt het onderwerp politiek naar voren. Mam verteld dat haar zus ontzettend rechts is, waarop ik vraag wat nou eigenlijk links of rechts is (qua politiek) omdat ik ze altijd door elkaar haal. Mam wijst en zegt "rechts is die kant op", om vervolgens hard in de lach te schieten over de vraag die ze veel te letterlijk nam. Ik moet ook lachen. 

Nadat ik haar heb uitgezwaaid wandel ik rustig terug naar huis. Het was me het dagje wel weer, maar wel eentje om nooit te vergeten! Deze dagen zijn om te koesteren en vast te houden. Zo, nu is mijn hoofd wel weer even genoeg gemarteld. Ik kruip lekker onder de wol en sleep me morgen door de laatste dag van de week. Fijn weekend allemaal!