Ik ben ook een Martje

Kerstmis, een tijd van samenzijn. Vreugde en geluk worden versterkt door het omringt zijn door dierbaren, en zo was ook mijn kerst. Hoewel kerst voor mij altijd een drukke periode is waar ik achteraf heel moe van ben, en er echt even een dagje van moet bijkomen, prijs ik me gelukkig met alle mooie momenten waar ik op terug kan kijken tijdens mijn "rustdagje". 

Het verhaal van Tweede Kerstdag is er eentje in het bijzonder, en benadrukt maar weer eens hoe waardevol en dierbaar sommige momenten met elkaar zijn. Met een heerlijk klein clubje, rustiger dan op Eerste Kerstdag drinken we gezellig wat en gaan later samen eten. Mijn ouders, twee broertjes en mijn opa en oma. Ik heb al eens eerder een stukje geschreven over mijn opa en, voornamelijk, mijn oma. In sneltreinvaart worden de steeds grotere gevolgen van haar dementie steeds duidelijker, en juist hierdoor zijn dagen als deze om vast te houden en te koesteren. 

Tijdens een gezellig kletspraatje met een drankje en wat hapjes hebben we het over namen, en hoe we deze hebben gekregen. Ik ben naar mijn oma vernoemd, en dit verteld mijn moeder dan in het kringetje. Oma kijkt me verbaasd aan. "Nou moe, ben jij ook een Martje? Ik ook!". Ik zie het in haar ogen en heel even staat mijn wereld stil. Ze herkent me niet, ze weet echt niet wie ik ben.. Dit is de allereerste keer geweest dat ze me echt niet meer herkende. Hoe hard de klap ook is, ik had me al maanden voorbereid op een moment als dit en ik weet vanbinnen wel hoe het zit. Het is niet erg, denk ik en ik herpak mezelf. "Ja, ik ben ook een Martje! Maar mij noemen ze nog geen oma hoor". Oma lacht wat bescheiden, het grapje niet begrijpend. Ik sta op om een hapje te pakken. Ik sta naast haar stoel, oma streelt me over mijn rug en legt haar hoofd tegen me aan. "Lieverd", zegt ze en ik wordt weer warm vanbinnen. Ze houd van me. Dat weet ze niet altijd, maar ze voelt het wel. Later op de avond, als mama een foto maakt van ons drieën zegt oma als ze de foto bekijkt: "Wie is dat dan, met die bril?" Ik grinnik. Niet belangrijk. Belangrijk is dat ze vlak voor de foto liefdevol met mijn haar speelt en zo warm naar me lacht. Want dat doet haar hart, niet haar hoofd. 

Gisteren heb ik prachtige foto's gemaakt, niet om de kwaliteit maar om hun betekenis en wat ze laten zien. Mijn lieve opa doet het zo goed, zorgt zo goed voor oma en blijft zelf zo sterk als een huis. Na het eten dommelt ze weg, in haar eigen wereldje. Het is bijna droevig, zoals ze daar dan zit. Ineengedoken, verdwaalt, verloren... Tot opa haar hand pakt en naar haar toe buigt. Hij maakt grapjes of zegt lieve dingen, en je ziet haar langzaam terugkomen. Het licht in haar ogen, de liefde, de vreugde van de avond.. Hij brengt haar terug en ze straalt mooier en krachtiger dan de enorme kerstboom in de kamer. 

Na een heerlijke avond staan ze op en nemen afscheid. Als laatste komt oma naar mij, stralend en met een dikke kus en ze zegt: "jou kan ik natuurlijk niet vergeten". Ik geef geen antwoord, maar geniet des te meer van een knuffel vol liefde, ook van opa. Aan de eind van de avond heb ik me iets heel belangrijks gerealiseerd.

Kerst gaat om samenzijn en houden van, en niet om piekeren over wat je hebt of vooral niet meer hebt. Oma is het voorbeeld van de kerstgedachte. Laat je hoofd maar thuis, want kerst en familie vier je en heb je lief met je hart. En dat neemt niemand ons ooit nog af ❤️

Nacho's en roeptoeters

Hèhè.. Eindelijk heb ik weer een beetje rust gevonden om een stukje te tikken. Rust, tijd en inspiratie. Vooral dat eerste wil nog wel eens op zich laten wachten. Het waren drukke weken. Lange, maar erg leuke stagedagen. Lange schooldagen die varieerden van lachen en stuiteren tot verslapen, ingekakt en overprikkeld en niks kunnen volgen van de lessen. Maar vanavond? Vanavond was er tijd voor ontspanning.

Vanmiddag (donderdagmiddag) is zo'nbeetje de enige dag van de week dat ik redelijk vroeg vrij ben van school en deze middag gebruik ik vaak om uitgebreid alles in huis te halen waarvoor ik verder moet fietsen dan alleen de lokale supermarkt. Simpele dingetjes. Cosmetica, langs de dierenspeciaalzaak of de sigarettenwinkel, het varieert eigenlijk per keer. Mijn puf was al aardig op vanmiddag, zeg maar gerust meer dan op en heel ver weg. Snel vlieg ik door de winkels, niet stoppend om rond te neuzen grijp ik alles wat op mijn lijstje staat en zorg dat ik zo snel mogelijk de winkel weer uit ben. Normaal gesproken heb ik niet zo veel problemen met in een winkel lopen, maar op dit soort dagen wel. Mensen... Praten... Ugh, nu even niet! 

Mijn laatste stop van die dag was de Action. Ik weet zeker dat de lezer die deze winkel kent snapt waar ik het over heb als ik zeg dat dit een van de meest drukke en prikkelrijke winkels is van Nederland. Een leuke winkel, dat wel. Toch ben ik er het liefst zsm weer uit. Moe en duf sta ik in de lange rij, ik probeer de piepjes van de kassa, de vele gesprekken en de mensenmassa te negeren, me af te sluiten. Lukt niet, lukt nooit. Bah. Voor mij staat een klein meisje van een jaartje of 7-8, alleen met een pakje gekleurd papier en een reepje kinder chocolade. Ze kijkt achterom naar mij, grist een balkje van de band en legt die achter haar spulletjes. Met een vrolijk gebaar spreid ze haar armpjes richting de band. "Alstublieft mevrouw! U kunt alles nu neerleggen, hoor. Kijk maar!". Ik ben niet echt in de stemming om te lachen, maar doe het toch. Ik ben vermaakt en ook een beetje vertedert door dat kleine wijsneusje, en tegelijkertijd onder de indruk van haar goede manieren op die leeftijd, "Knappe meid, hoor.", zeg ik. "Dat is heel aardig van jou, je mama zal wel trots op jou zijn". Het kleine meisje knikt hevig van ja en lacht trots. 

Moe maar voldaan plof ik thuis aangekomen op de bank. Nog even lekker uitrusten, want om half 5 loop ik naar het station om mijn mama op te halen. Mijn moeder had bedacht om samen iets te gaan eten, omdat het zo goed ging met mijn opleiding en ze zo trots op me was. Ik heb me heel erg verheugd op dit momentje met zijn tweetjes, want zo vaak komt dat niet voor. Vrolijk en met nieuwe energie wandel ik naar het station (30min.), met muziek in mijn oren om even mijn hoofd leeg te maken. 

Op het station aangekomen wacht ik op mijn moeder in de hal, en als zij zich naast me voegt lopen we al babbelend naar de binnenstad. Mam moet nog even langs een paar winkeltjes, dat kan mooi even want het is koopavond. De tuinen, ici paris xl en lucardi hebben we bezocht. Bij ici paris xl had mama nog een kadobon, dus heeft ze nagellak en lippenstift uitgezocht. We hebben lang staan tutten met kleurtjes en soorten, wat nog wel het leukste was van alles. Zelf mocht ik ook een potje nagellak uitzoeken, een klein feestje was het zo gezellig samen winkelen. Al een jaartje of 4, bijna 5 draag ik een ring gekregen van mijn moeder voor mijn diploma. Ik heb hem altijd om, en een half jaar geleden kreeg ik daar voor mijn verjaardag een armband bij met een diepe betekenis. Op een dag viel ik voorover, en toen ik voor me uit keek lag mijn armband op de grond in twee stukken. Ik was daar erg verdrietig om, en dus heb ik van mam een nieuwe armband gekregen. Een andere, maar met diezelfde diepe betekenis. "Everlasting moments" heette de armband, hoe toepasselijk. Blij en tevreden haken we bij elkaar in en lopen arm in arm al kletsend naar het door mij gekozen eettentje.

Eenmaal bij het eettentje was het binnen wel erg donker. Een briefje op de deur zei "wegens omstandigheden gesloten". Hè jakkes, dat is balen. Gelukkig verzinnen we snel een andere oplossing. We gaan naar binnen bij El Popo, een populair Mexicaans restaurant met mijn persoonlijke favorieten, spare-ribs en nacho's. Dit bestellen we dan ook, van allebei 1 portie om samen gezellig van te eten. Het is erg druk in het restaurant, mam vraagt of ik met mijn rug naar de mensen wil zitten vanwege de prikkels, ik zeg dat het wel gaat. Toch vind ik het heel lief dat ze er aan denkt dat ik hier ondanks de gezelligheid wel last van heb. Dat viel redelijk mee, op één man na. Meneer sprak op overdreven luide toon, arrogant en grof gebekt. Zwaar irritant, hij schreeuwde zo hard dat ik moeite moest doen om te horen wat mijn moeder zei. Gelukkig was ik niet de enige die er zo over dacht. Mam rolt met haar ogen. "Jeetje wat is die man vervelend!". Ik antwoord: "nou hè, als je nog geen autist was wordt je het hier wel van!". Mam schiet in de lach, samen maken we er nog wat geintjes over en vertrekken na het eten zo snel mogelijk, om maar buiten even de rust op te zoeken. Op de terugweg naar het station kletsen we gezellig wat, op een moment komt het onderwerp politiek naar voren. Mam verteld dat haar zus ontzettend rechts is, waarop ik vraag wat nou eigenlijk links of rechts is (qua politiek) omdat ik ze altijd door elkaar haal. Mam wijst en zegt "rechts is die kant op", om vervolgens hard in de lach te schieten over de vraag die ze veel te letterlijk nam. Ik moet ook lachen. 

Nadat ik haar heb uitgezwaaid wandel ik rustig terug naar huis. Het was me het dagje wel weer, maar wel eentje om nooit te vergeten! Deze dagen zijn om te koesteren en vast te houden. Zo, nu is mijn hoofd wel weer even genoeg gemarteld. Ik kruip lekker onder de wol en sleep me morgen door de laatste dag van de week. Fijn weekend allemaal!

Daar ga je..

Daar ga je.. Kruipend en kraaiend over de plavuizen vloer,  grijpend en grissend naar de wereld om je heen. Het lijkt wel gisteren, dat jij jou eerste stemgeluid aan de wereld liet horen. De jaren vliegen voorbij. Een prater ben je niet, gelukkig praatten jou kleine broer en ik altijd voor twee. Ons bijzonder kereltje was je toen al kleine broer, iets om te koesteren en te beschermen als de wereld om jou heen jou in je kleine vingertjes beet. 

Daar ga je..

Voor het eerst met de taxibus naar school. Jas aan, rugtas om en je broodje soms nog in je hand. Met een strak gezicht steek jij je hand omhoog naar ons en loopt de oprit af om niet meer om te kijken.

Daar ga je..

Ze roepen je naam in een overvolle zaal. Even strak als altijd, loop jij naar voren. Een speech van de leraar, jouw gezin glimmend van trots aan de zijlijn. Je glimlacht en knikt strak als jij jouw diploma in ontvangst neemt. Slik.. Jouw diploma... Trots houdt je hem omhoog, poserend voor de in het verleden zo gevreesde camera. Samen gaan we op de foto, jij half op mijn schoot. Want helemaal pas jij niet meer op mijn schoot, al wil ik dat zo graag. Het staat zo gek, zo'n grote kerel. Maar oh lieve schat, wat voel je voor mij nog klein... 

Overal waar jij gaat, probeer ik mijn vleugels om jou heen te slaan. Liefhebbend als een engel en vechtend als een leeuw als de wereld jou zijn tanden liet zien. Misschien deed ik dat niet altijd op de juiste manier, maar altijd met oneindig veel liefde voor jou. Terwijl ik samen met onze ouders en kleine broer jou volg door je nieuwe woonplek, vult mijn hart zich met pijn, liefde en trots. Vandaag precies een jaar geleden had ik niet voor mogelijk gehouden wat jij nu bereikt hebt en hoe mooi jij je vormt als mens, als man. 

Daar ga je.. 

De wijde wereld in.

Ik voel je bij iedere stap die je zet, steeds iets meer uit mijn armen glippen.. Mijn vleugels gaan open om jou zelf te laten vliegen. Ik zie je gaan, en met uitgestrekte armen onderdruk ik met betraande wangen het wanhopige gevoel  om je te grijpen, je vast te houden, te beschermen. En er is niets, niets dat zo'n zeer doet als mijn armen te laten hangen en jou gade te slaan terwijl je steeds verder weg loopt ook al ben je nooit ver van me vandaan. 

Ik laat je los, grote kleine broer. Ik geef je aan de wereld, maak je los van mijn vleugels. En toch, zal ik je altijd blijven vasthouden. Ik hou je vast, en loop met je mee. 

Maar dit keer, op jouw eigen pad...

Je bent heel dichtbij me, maar in mijn hoofd rust je..

Donderdag 29 oktober, s'avonds. Mijn (stief)vader is jarig, naar woord is dat eigenlijk.. "Stief". Voor mij is het alleen maar een positief woord, een soort super papa die mij met liefde heeft grootgebracht. Goed, een feestelijke avond dus met ons gezin, mijn warme nest waar ik uit ben gevlogen, maar waar ik mijn vleugels kan laten rusten als het op eigen kracht even niet meer wil.

Samen met mama haal ik mijn opa en oma op, van 86 en 87 jaar. Opa is een gezellige, warme man met humor wat je niet met een korrel, maar met een bus zout moet nemen. Oma (naar wie ik vernoemd ben en haar naam met trots draag) is een warme, lieve, ondeugende en eigenwijze vrouw. Soms tot het koppige aan toe, maar altijd vol liefde. 

Oma is dementerend, en helaas is dementie een nare, sluipende ziekte die alleen maar verder iemands geest steelt. Stukje voor stukje. Ik loop naar de deur, druk op de bel. Al met hun jassen aan komen ze naar de deur gelopen, ze zaten al op ons te wachten. De deur gaat open, oma kijkt me een enkele seconde vragend aan en dan verschiet haar gezicht van vreugde. "Ha, lieverd! Wat leuk zeg, kom je ons ophalen?" Opa geeft me een dikke knuffel en zijn bekende schouderklopje, dat doet hij al zo lang als ik me kan herinneren. "Wat leuk dat je mee bent gegaan met mama". Het is een kort stukje rijden met de auto, we zijn er zo. Als we er zijn zegt oma verbaasd: "maar jullie wonen hier toch niet?" Jawel, zeg ik. Maar het is donker, dan lijkt alles op elkaar he? Oma lacht en loopt opgewekt door.

Mijn jongste broertje Gijs (16) doet de deur open. Ha lieve neef! Roept mijn oma uit en geeft hem een dikke kus. Ik zie Gijs zijn gezicht verschieten, maar hij zegt niks en knuffelt haar liefdevol terug.  Teun (18) geeft oma "op zijn Teuns" zijn kenmerkende ontzettend houterige, maar  oprechte knuffel en kus. Hallo oma! En hij sprint door naar opa. Oma merkt op wat een grote kerels het zijn, en dat zijn ze. Ruim een kop groter dan ik, allebei. In oma haar hoofd zijn het nog steeds die twee kleine jongetjes van vroeger. 

Ik ga naast oma zitten, die de kamer en de mensen lijkt te bestuderen. Ze lijkt te kijken, maar niet te zien. Haar ogen staan altijd vragend en verward. Als ze met mij babbelt kijkt ze ook vragend, maar liefdevol. Vaak denkt ze dat ik haar nicht ben, die ook Martje heette. Die persoon is al een tijdje geleden overleden. Hoe is het met je zussen? Vroeg ze laatst. Nou oma, ik heb twee broertjes, Teun en Gijs. Maar met hen gaat het heel goed hoor. "Shit, ik verbeter haar, dat moet ik niet doen." Denk ik. Maar wie is (zus van die nicht) dan? Vraagt oma. Mama legt het haar uit, waarop oma's gezicht betrekt. "Nu wist ik gewoon zomaar niet meer wie je bent.." zegt ze, zichtbaar verdrietig. Dat geeft toch niet? U weet toch dat ik Martje ben? Daar gaat het om. Zeg ik en ik ga naar haar toe. Ik geef haar een kus, en ze kijkt naar me op. De liefde die in haar ogen en lach te lezen is, zegt voor mij meer dan 100 goed geraden namen. Zoiets mag ze dan nog wel eens fout hebben, maar ik kan aan haar zien dat ze van me houd en dat is genoeg. Mama kijkt me trots aan en zegt zacht: "wat ga je daar toch goed mee om." 

Op de verjaardag zit ik naast haar. Ze staart, en lacht hier en daar vriendelijk naar de rest of om een grapje. Vermoeid van de gedachten die met haar verstand spelen, kijkt ze de kamer rond op zoek naar opa. Haar steun en toeverlaat, een veilige haven van herkenning. Ik kijk naar haar, ik lach en de warme blik die ik terugkrijg vult mijn hart met liefde, maar soms ook met verdriet. Ik besef dat ik al bezig ben met afscheid nemen, afscheid van haar geest.. 

Lieve oma, ik mis u nu al, terwijl u hier nog naast me zit.. 

Maar ik zal er altijd zijn, en u leeft nu al in de harten van de tientallen, misschien wel de honderden mensen die u in uw lange leven hebt leren kennen.  En ik dank u, voor het zijn van zo'n bijzonder mens. Als ik straks zelf verzorgende ben, zal het mijn hart verwarmen voor zo veel bijzondere mensen te mogen zorgen en ze te kennen. Want mensen zoals u, dat is de mens in haar puurste vorm. Met een liefde die niemand anders kan geven. 

Een engel op aarde. Zij is in mijn bijzijn, maar heeft haar rust in mijn hoofd al gevonden. En zij zal hier blijven tot ik zelf ga rusten, op het mooiste ereplaatsje.

Hoofdstuk 3, paragraaf.. Hee kijk een vogel!

Aandacht.. Misschien wel een van de meest interessante eigenschappen van en voor een autist, voor veel mensen. Mensen zoals ik vereisen een hoop aandacht voor anderen om te begrijpen wat er precies gebeurd in ons hoofd. Hoe ironisch is het dan dat ik voor zo ongeveer niets mijn aandacht vast kan houden, en dit tegelijkertijd overal is? 

Vooral in de lessen op school is dit nog wel eens een (ja hoor, daar komt ie ;)) een aandachtspuntje.. De leraar begint te vertellen, en ondertussen heb ik alweer 4 nieuwe pennenstrepen op de muur, een krakende stoel en 2 papiertjes op de grond ontdekt. Oh ja, de les.. Ik dwing mezelf op te letten. Dit lukt vaak eventjes, ik typ fanatiek mee om alle informatie letterlijk en figuurlijk op te kunnen slaan zodat ik deze later zonder gedoe terug kan lezen mocht het op een ander moment even niet zo lukken. *Plok*, hoor ik. Buiten vallen er eikels van de boom naast het lokaal. Ik volg de stam omhoog om te zien waar ze vandaan komen. Wat grappig! Een merel op een tak gooit eikeltjes naar beneden, waarschijnlijk op zoek naar voedsel. Ik grinnik, wat een grappig gezicht, en kijk nou. Die eikeltjes komen precies op het dak van dat blauwe autootje terecht, naast nog een kleine roze auto die ik vervolgens ook wel interessant vind om weer een volle 5 minuten naar te kijken en me voor te stellen wat voor een auto ik ooit zou willen.

Ik schrik op door het lawaai van schuivende stoelen en tafels en het opstaan van mensen die druk hun tassen inpakken. Oeps.. Les voorbij. Ergens baal ik, maar stiekem moet ik ook wel een beetje lachen. "Mijn hoofd liep weer ergens buiten" grap ik. Ik loop met mijn klasgenoten naar de volgende les en dwaal onderweg ongetwijfeld weer 10 keer af, maar dat geeft niet.. Soms is mijn wereldje gewoon een stuk leuker dan zo'n kleine, saaie ruimte ;) en dat mag. Een mens moet ook ontspannen! 

Morgen een dag van 9 tot half 6 op school zitten, hopelijk zijn jullie net zo benieuwd als ik.. Hoe veel kilometers zullen mijn gedachten wel niet maken op zo'n dag?! Ik pak mijn tas maar alvast in, want het wordt vast weer een lange reis vol verwondering!

Liefs, Martje

Gedicht

Beperking, of verrijking?

Autisme word vaak gezien als een beperking, of een stoornis. Dat is het officieel ook, maar ik hou niet zo van dat soort naampjes. Bij begeleid wonen bijvoorbeeld, ben ik een "client" of "patiënt", waarom niet gewoon een bewoner? Gewoon Martje? Ik kan me er wel druk over gaan maken, maar dat helpt toch niet. Ik steek er liever de draak mee.

Ik grap altijd dat ik een verrijking heb, in plaats van een beperking. Het brengt namenlijk ook heel veel sterke kanten met zich mee. Ik ben perfectionistisch, trouw, heb een heel andere kijk op het leven en ik ben ontzettend gevoelig en meelevend. Dat laatste is niet voor elke autist vanzelfsprekend.

Ik schrijf dit stukje lekker op m'n gemakje, op vakantie op de veranda in Bakkeveen, Friesland. Vanavond alweer terug, en morgen ga ik dan weer naar mijn eigen huisje. Volgende week wacht mij een heel nieuw avontuur, iets waar ik voor heb gevochten. Iets waar ik me hard voor heb gemaakt, zonder enige hulp! Daar mag ik best trots op zijn. Ik ga mijn empatisch vermogen in de praktijk brengen op mijn nieuwe opleiding, namenlijk verzorgende IG. 

Als verzorgende kun je veel kanten op. Met kinderen, gehandicapten, ouderen of in de psychiatrie. Mijn oog is helemaal op ouderen gericht, dat is mijn passie en daar wil ik mee werken! Duizenden ouderen zitten alleen thuis, elke dag weer. Ze zijn eenzaam, met soms niemand die naar ze omkijkt. Ik vind dat heel erg en kan me daar ook ontzettend over opwinden. Zelf heb ik een oma van 87, waar ik de naam van draag. Ook een Martje , een vrolijke, zorgzame en soms heel eigenwijze vrouw. Maar altijd lief, soms kinderlijk warm maar altijd oprecht. Ze is ondertussen zwaar dementerend en als ze alleen had gewoond, had ze niet meer thuis kunnen blijven. Gelukkig is daar mijn opa, 86, haar rots in de branding en de liefde van haar leven al meer dan 60 jaar. Mantelzorg is een taak die doodvermoeiend is, en kracht en liefde vereist. Samen redden ze het nog maar mooi. 

Maar voor al die mensen, die hun dag beginnen zonder doel, tegen lege stoelen en banken aan kijken en dagenlang zwiigen simpelweg omdat niemand met ze praat.. Daar wil ik staan. Ik wil de arm om hun schouder zijn, de uitreikende hand als iets ze zelf niet meer lukt.

Ik wil de reden zijn dat iemand sochtends met een glimlach naar buiten kijkt, wetend dat er iemand komt die de eenzaamheid wat komt verzachten. Daar zal ik mijn geluk uit halen, uit een ander zijn lach.

En ik kan het, reken daar maar op! 

Me, myself & autisme

Daar zit je dan. Denkend aan de keukentafel over hoe te beginnen. Iets over jezelf vertellen, dat is best lastig. Vooral als je een hoofd hebt wat constant andere dingen schreeuwt, dingen die helemaal niets te maken hebben met het onderwerp. Ik roep het daarbinnen tot stilte, als in een druk klaslokaal en gooi me toch maar voor de groep. Dit ben ik! 

20 jaar geleden ben ik geboren, op 29 april. Een maand te vroeg, in het ziekenhuis in Hengelo. Gezond en wel mocht ik op de uitgerekende datum mee naar huis met mijn ouders, die volop van mij genoten. Ik was net als ieder ander kindje, vrolijk en sociaal met een flinke dosis koppigheid. Wat in het begin al wel snel opviel, was dat ik eigenlijk overal buiten de boot viel. Op school, met leeftijdsgenootjes, vriendjes en vriendinnetjes enzovoort. Niets om direct voor aan de bel te trekken, het werd zo gelaten zoals het was met hier en daar een aantal gesprekken. Ik heb een zware jeugd achter de rug, iets waar ik niet over in detail zal treden. Toen ik 17 jaar was belandde ik met mijn moeder bij een psychiater vanwege de oplopende spanningen thuis. Waarom? Omdat ik er uitzie als ieder ander, maar dat niet ben.

Al zolang als ik me kan herinneren heb ik een hekel aan verjaardagen, drukke feesten en onverwachte verassingen. Waar drukte is, zijn problemen. Een volle treincoupé, een drukke schoolklas, volle ruimtes.. Spaans benauwd kreeg ik het. Telkens als zoiets zich voordeed, kreeg ik de drang om me om te draaien en te vluchten. Naar een plek vol rust, een plekje zonder scheve blikken en zonder commotie.

Dat ik geen kind was dat overal "gezellig" bij kwam zitten, frustreerde mijn moeder mateloos. Ze begreep het niet, begreep mij niet. Als ik dan zei dat ik er heel veel last van had, en zoiets mij heel erg moe, boos of gestresst maakte dacht ze dat het aanstellerij was, dat ik gewoon geen zin had om me te mengen in alle feestelijkheden. Mijn broertje Teun (18) is duidelijk autistisch. Hij maakt moeilijker contact en aan alles in zijn communicatie is merkbaar dat hij "anders" is. Ik had daarintegen nog wel een vlotte babbel, was over het algemeen vrolijk en vriendelijk. Het kwam dus weinig geloofwaardig over als ik zei dat ik van lawaai veel last had. 

De ruzies werden alsmaar heftiger en ik werd depressief. Wat is er toch mis met mij? Ligt het dan echt aan mij? Waarom gelooft niemand me als ik zeg dat ik wel wil, maar niet kan? Het maakte me onzeker en verdrietig en mijn moeder ook. 

Eenmaal bij de psychiater viel alles op zijn plek: ik heb autisme, pdd-nos. Net als mijn broertje. Mijn moeder had mij altijd vergeleken met mijn broertje, waar ik in niets op leek. De psychiater vertelde haar dat jongens en meisjes daar heel verschillend in zijn, en dat het zowieso iets heel uiteenlopends is. In de eerste plaats was ik boos, zie je wel, er is dus wel iets mis met mij.. Tegelijkertijd was ik opgelucht. Ik stelde me niet aan, alles waar ik last van heb is echt! Het zit niet tussen mijn oren. De diagnose zorgde voor een stuk rust in huis, hoewel ik alsnog besloot om naar begeleid wonen te gaan. Nu is de band met mijn moeder sterker dan ooit, nu duidelijk is dat we uiteindelijk allebei zo graag wilden, maar niet konden.. Autisme is een dunne lijn tussen liefde en afstand. Die twee dingen zijn lastig in balans te brengen, maar als het lukt geeft het precies de band met elkaar die ik het meest koester. 

Lang heb ik moeite gehad met zelfacceptatie, hobbelde altijd maar achter anderen aan. Zie mij! Vind mij aardig! Begrijp mij! Houd van mij! Ik snakte naar erkenning. En nu? Nu ben ik bezig mijzelf te zien, te begrijpen en aardig te vinden. Met deze blog wil ik u, de lezer, graag meenemen op deze reis. Neem een kijkje door mijn ogen en loop een stukje in mijn schoenen. 

Ik ben geen boek waarvan je de achterkant leest en denkt "Hé, hier staat het hele verhaal samengevat". Je zult iedere bladzijde, elk stukje moeten lezen om me te volgen. De vraag is: zijn de boeken die makkelijk te volgen zijn het leukste? Mijn antwoord daarop is nee. Een boek moet vragen oproepen, fascineren, de lezer raken, ontroeren en laten lachen. Ik wil graag dat boek zijn. En mijn verhaal is nog lang niet voorbij.

Mijn naam is Martje, en ik ben Autstanding! Een jonge meid met strijdlust, veel liefde, humor en een flinke dosis eigenwijsheid. Soms luid, soms stil. Maar in mijn hoofd is het altijd spitsuur. Soms is dat vreselijk, soms vermoeiend en soms erg grappig. 

Geniet van de rit! Want saai, dat is het nooit ;)