Beperking, of verrijking?

Autisme word vaak gezien als een beperking, of een stoornis. Dat is het officieel ook, maar ik hou niet zo van dat soort naampjes. Bij begeleid wonen bijvoorbeeld, ben ik een "client" of "patiënt", waarom niet gewoon een bewoner? Gewoon Martje? Ik kan me er wel druk over gaan maken, maar dat helpt toch niet. Ik steek er liever de draak mee.

Ik grap altijd dat ik een verrijking heb, in plaats van een beperking. Het brengt namenlijk ook heel veel sterke kanten met zich mee. Ik ben perfectionistisch, trouw, heb een heel andere kijk op het leven en ik ben ontzettend gevoelig en meelevend. Dat laatste is niet voor elke autist vanzelfsprekend.

Ik schrijf dit stukje lekker op m'n gemakje, op vakantie op de veranda in Bakkeveen, Friesland. Vanavond alweer terug, en morgen ga ik dan weer naar mijn eigen huisje. Volgende week wacht mij een heel nieuw avontuur, iets waar ik voor heb gevochten. Iets waar ik me hard voor heb gemaakt, zonder enige hulp! Daar mag ik best trots op zijn. Ik ga mijn empatisch vermogen in de praktijk brengen op mijn nieuwe opleiding, namenlijk verzorgende IG. 

Als verzorgende kun je veel kanten op. Met kinderen, gehandicapten, ouderen of in de psychiatrie. Mijn oog is helemaal op ouderen gericht, dat is mijn passie en daar wil ik mee werken! Duizenden ouderen zitten alleen thuis, elke dag weer. Ze zijn eenzaam, met soms niemand die naar ze omkijkt. Ik vind dat heel erg en kan me daar ook ontzettend over opwinden. Zelf heb ik een oma van 87, waar ik de naam van draag. Ook een Martje , een vrolijke, zorgzame en soms heel eigenwijze vrouw. Maar altijd lief, soms kinderlijk warm maar altijd oprecht. Ze is ondertussen zwaar dementerend en als ze alleen had gewoond, had ze niet meer thuis kunnen blijven. Gelukkig is daar mijn opa, 86, haar rots in de branding en de liefde van haar leven al meer dan 60 jaar. Mantelzorg is een taak die doodvermoeiend is, en kracht en liefde vereist. Samen redden ze het nog maar mooi. 

Maar voor al die mensen, die hun dag beginnen zonder doel, tegen lege stoelen en banken aan kijken en dagenlang zwiigen simpelweg omdat niemand met ze praat.. Daar wil ik staan. Ik wil de arm om hun schouder zijn, de uitreikende hand als iets ze zelf niet meer lukt.

Ik wil de reden zijn dat iemand sochtends met een glimlach naar buiten kijkt, wetend dat er iemand komt die de eenzaamheid wat komt verzachten. Daar zal ik mijn geluk uit halen, uit een ander zijn lach.

En ik kan het, reken daar maar op!