Het is dinsdagmiddag half 3, ik ben net klaar met mijn vroege dienst op stage in het verpleeghuis vanaf 7:00. Zoals ik dat iedere maandag en dinsdag doe na een vroege dienst, loop ik de gang door naar een andere afdeling: de afdeling waar mijn oma woont. Ik wordt vergezeld door twee dames die zoekend rondliepen over mijn afdeling, ze zochten een kennis van hen, mw. W. Toevallig is dat de nieuwe bewoonster bij mijn oma op de huiskamer en tussen de twee klikt het erg goed. Ik vertel de dames dat ze mij achterna mogen lopen en samen lopen we naar de afdeling.
Als we binnenkomen op de huiskamer kijk ik naar oma, die vrolijk aan haar kopje thee is begonnen. Ze kijkt me aan en het is duidelijk dat er belletjes gaan rinkelen, alleen heeft het vaak een paar tellen nodig voordat ze uitgevogeld heeft welk belletje de juiste is. Als dat gebeurt is ze iedere keer weer blij verrast, en ik ga naast haar zitten. We zijn samen gezellig aan de klets als mijn opa komt, en wanneer hij de kamer binnenkomt overtreft dat voor mijn oma alles waar ze mee bezig is. Ik sta op zodat ze elkaar kunnen knuffelen en ik geniet van het beeld dat mijn oma met beide armen om zijn nek hangt en ze elkaar kussen, ook het bezoek is duidelijk vertedert. Ik pak een krukje en ga weer bij de rest van de groep zitten. Ik zit nog niet of mijn oma haar kamergenoot, mw. V, komt zachtjes naar me toegelopen met een opgerolde theedoek in haar handen. Mw. V loopt altijd met die theedoek, het is haar houvast, haar pronkstuk en er zijn weinig dingen zo mooi en aandoenlijk als mw. V die zielsgelukkig met "haar" doek in haar handen rondloopt en deze trots aan iedereen laat zien. Haar hand raakt mijn schouder en ze geeft haar theedoek aan mij: "wat vindt u van deze? Hij is mooi he?" zegt ze met haar zachte, warme stem. Prachtig, antwoord ik en ik zie dat de doek een beetje een rommelig propje is. Ik strijk de theedoek glad, vouw hem en rol hem netjes op waarna ik hem aan mw. V terug geef. Oh, wat prachtig! Zegt ze en blijft er geïntrigeerd naar staan kijken om er even later hard haar neus in te snuiten en hem net zo netjes weer op te rollen.. Aan lachen geen gebrek in de huiskamer!
Zelf heb ik ondertussen wel zin gekregen in een sigaret, mijn laatste was om 6:15 die ochtend. Oma is lekker aan de klets met opa en dus besluit ik even naar het buitenterras te lopen verderop in het gebouw. Ik sta op en mw. V (die graag hele dagen door het gebouw wandelt) kijkt verrukt achterom. "Gaat u lopen? Mag ik dan met u mee?" Zegt ze. Ik heb een zwak voor haar, haar zachte stem en lieve lach zijn onweerstaanbaar en zo'n aanbod valt dan ook niet te weigeren. Goed, zeg ik: loopt u maar met mij mee. Mw. V vouwt haar hand in de mijne en samen lopen we over de gang, langs het terras maar ze wil graag doorlopen en het rondje afmaken. Goed, denk ik, nog een rondje dan. Dat werden uiteindelijk 4 rondjes waarin ik heb genoten van ieder schilderij wat we tegenkwamen, hoe mevrouw hierbij stond te lachen en alles zo mooi vond.. Aan het eind is het me toch gelukt om nog even een halve sigaret te roken, hierna wilde mevrouw weer naar binnen. We liepen terug de huiskamer in en ik ging zitten waarna ik weer de vraag kreeg of ik mee ging lopen, terwijl mevrouw mij over mijn arm aan het aaien was. Zo vertedert als ik was zei ik toch graag even bij mijn oma te willen zitten, dat was goed. Nou, tot ziens maar weer hè, zei mw. V en aaide mijn oma over haar arm. Dag lieve schat, zei oma en ze knuffelden elkaar wat voor een ontzettend mooi plaatje zorgde. Toen oma aan haar middagdutje toe was, ging ik samen met opa naar zijn huis en hebben we samen heerlijk gegeten en televisie gekeken. Aan het eind van de dag stond ik in de achtertuin te roken toen ik me besefte hoe vreemd het eigenlijk was dat dit nu alleen nog maar het huis van opa was en niet meer van oma.
Ik kijk omlaag en zie in de rand van opa's tuintje een bosje vergeet-mij-nietjes staan en niets was op dat moment toepasselijker.. Nee, ik vergeet u niet, nooit.. denk ik en even later fiets ik terug naar huis. Op de bank val ik als een blok ik slaap van de zware, maar oh zo mooie dag.. Ik kan alleen maar hopen op nog veel meer van dit soort mooie momentjes, momentjes die mij doen herinneren waarom ik dit werk zo graag doe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten