Aan het einde van de ochtend, zo rond een uurtje of 11 zit ik op de kleine binnenplaats mijn sigaret te roken. Vaste prik, 1 keer per dienst en zo ook vandaag. De afdeling waar ik leer bevind zich in hetzelfde gebouw als casa bonita, waar oma woont. De kleine binnenplaats grenst aan 1 gang van casa bonita, waar meestal vaak dezelfde bewoners wat heen en weer drentelen. Allemaal zie ik ze hun eigen vertrouwde ommetje maken, tot er iemand langs loopt die ik niet herken als iemand die op die gang te vinden is.. oma! Ik twijfel even, zal ik zwaaien? Dat deed ik gisteren ook toen ze buiten zat, maar het kwartje viel niet. Ze zwaaide niet terug en mompelde iets tegen de verpleger naast haar, waarschijnlijk omdat ze niet wist wie er stond te zwaaien. Dat doet nog wel eens pijn, maar de twijfel is van korte duur. Natuurlijk zwaai ik, ik ben blij om haar te zien. Ze kijkt vluchtig en zwaait vrolijk terug en ondertussen loopt ze door, in haar eigen wereldje verzonken. Dan ineens, als ze bijna uit beeld is blijft ze staan. Ze keert om, terug naar het raam en kijkt nog eens naar mij. Aandachtig tuurt ze door het raam met haar hand boven haar ogen. Nu begint ze enthousiast naar mij te zwaaien en drukt haar hand tegen het raam. Ik loop naar haar toe en druk mijn hand tegen de hare, met het raam ertussen. Praten gaat lastig met een barricade tussen ons in, dus begint ze te gebaren dat ik er mooi uitzie. Ik gebaar een bedankje terug. Oma maakt een vragend gebaar (wat nu?). Ik leun richting het raam en ze legt gelijk haar oor ertegenaan. "Ik moet werken" zeg ik, tot gauw! Oma steekt haar duim op, we blazen een paar kusjes naar elkaar en zwaaien nog even, waarna ze haar wandeling vervolgt.
En zo is er dan zomaar weer zo'n heerlijk moment. Een moment waarop ik eventjes haar wereld binnen mag stappen. Allebei zijn wij Martjes, met een diepe band verbonden. Maar het wordt steeds moeilijker om samen in 1 wereld te zijn met elkaar. 2 werelden gescheiden door een raam, het raam dat dementie heet en waarvan het glas niet meer wordt gepoetst. Met de tijd wordt het steeds moeilijker om te zien wie er voor haar staat. Soms sta ik eindeloos te zwaaien en op het figuurlijke raam te kloppen, zonder resultaat. Soms, zoals vandaag, ziet ze door het raam toch een schim die ergens diep in haar gedachten iets laat rinkelen. En soms, als ze hard genoeg kijkt en mijn hand raakt de hare.. dan voelen we elkaar ondanks het dikke raam wat onze handen van elkaar gescheiden houdt.
Onze werelden mogen dan wel verschillend zijn geworden, zij zijn niet gescheiden. Geen twee werelden, maar anderhalf... Waar er nog steeds soms een raam of deur op een kier staat. Ik kijk haar na als ze wegloopt en glimlach. Ik denk bij mezelf: "misschien weet je het morgen niet meer, of overmorgen, of de dag daarop... maar het is goed.. want ik weet, dat er altijd momentjes zullen zijn dat je me terugvind, ook al is het maar voor even. En daar is geen muur te dik voor."
dinsdag 29 augustus 2017
woensdag 14 juni 2017
Noodkreet van de stilte
Het is stil, veel te stil. Stilte in onze flat, stilte in het dorp en de allesoverheersende stilte voor jouw huis. Slechts een verzameling kaarten, knuffels en bloemen spreekt de woorden waarover de stilte zwijgt.
Stil is het in de supermarkt, waar jouw stem luid door het gangpad klonk als je mij zag. Voor jou ben ik het meisje waarbij je altijd je biertjes af kwam rekenen en even gezellig mee kon babbelen. Het meisje dat soms als het mooi weer was, in haar pauze bij jou op het bankje kwam zitten om mijn broodje te eten. Heel af en toe bracht ik een biertje voor je mee. Het meisje wat zich een paar jaar geleden niet altijd even goed voelde, de negatieve geluiden in mijn hoofd kregen te vaak de overhand. Jouw stem sprak luider dan mijn gedachten en waar anderen dit soms gek vonden, vond ik het prettig. Je maakte mij altijd aan het lachen, met je grappen, stemgeluid en vaak wijze woorden of zegeningen voor de dag. Als klant, later als buurman maar ook als een bijzondere vriend. Als ik 's ochtends naar werk of school vertrok klonk het luidkeels: "Daag Martje, doe je best en god bless you". Ik, verre van gelovig, werd heel vrolijk van jouw zegeningen voor die dag, elke dag. Want alles wat je zei kwam recht uit je hart.
Nu ga ik de deur uit en is het stil, het enige wat mij begroet is een stapel bloemen, kaarsjes en andere geschenken op de plek waar jouw stoeltje altijd stond. Ik wordt er niet blij van, het herinnert me aan het vreselijke onrecht wat jou is aangedaan.
Ruim 3 weken geleden is het dat ik recht overeind schoot in bed, gealarmeerd door het bulderende geschreeuw van iemand voor wie jouw deur altijd openstond. Zo snel als ik kon ben ik naar je toe gerend, maar het was te laat.. ik zag je roerloos liggen op de vloer in de gang van jouw huis. Blijkbaar heeft mijn vriend de dader bij jou weggetrokken, maar ik heb het niet meegekregen. Ik zag alleen jou liggen en mijn wereld stond stil. Ik ben naast je neergeknield, heb je verteld dat alles goed komt en dat ik bij je was. Ik kreeg je niet bij, en machteloos als ik was kon ik alleen maar hopen dat je voelde dat er mensen bij je waren die je beschermen en om je geven. Ik kon alleen maar je hand vasthouden en hopen op het beste..
Lieve Sam, overal waar jouw geluid altijd klonk is het nu oorverdovend stil. Want jij bent stil.. het zwijgen opgelegd door een perfect voorbeeld van ons falende zorgsysteem. Je leeft, maar praat niet. Misschien zal je wel nooit meer kunnen praten, het idee roept onbeschrijflijke gevoelens bij me op.
De persoon die zijn problemen moest afreageren op jou, is helaas geen onbekende. Ik weet dat hij opgenomen heeft gezeten in een instelling voor psychiatrische patiënten. Ik heb met hem wel eens wat woorden gewisseld, soms zelfs een stukje gewandeld of even gerookt omdat ik hem vaak tegenkwam. Toentertijd leek hij ongevaarlijk, maar zijn verhalen en theorieën zeiden genoeg over zijn besef van de wereld waarin we leven. Ons zorgsysteem faalt aan alle kanten doordat geld tekort schiet, maar de gevaarlijkste fouten zijn die binnen de GGZ.. hoe ze deze man ooit hebben kunnen loslaten, hebben kunnen denken dat hij zonder toezicht op zichzelf zou kunnen wonen en zich zou kunnen redden terwijl hij verkondigd dat hij de zoon van god is.. dat gaat mijn verstand te boven. Hoe erg het me ook tegenstaat dit te zeggen, ook de dader is een slachtoffer. Een slachtoffer van hulp die hij had moeten krijgen, maar niet kreeg. Een slachtoffer van zijn eigen waanideeën maakt vroeg of laat andere slachtoffers, en dat slachtoffer was jij Sam..
Slachtoffer van een zorgsysteem dat moet worden wakkergeschud, slachtoffer van nalatigheid door de hoge heren in ons kabinet die de zorg kapot bezuinigen, slachtoffer van onrecht en zinloos geweld.. en waarom? Omdat langdurige zorg onbetaalbaar wordt.. maar wat uiteindelijk het meest dure is, is de prijs die jij hebt betaald voor jouw goedheid. De prijs voor iemand hulp verlenen terwijl je zelf onbevoegd en onbekwaam bent, hulp verlenen omdat je denkt dat die persoon je vriend is.
Zorg is duur, maar een mensenleven onbetaalbaar.. en niets, geen geldbedrag kan ooit op tegen de stilte die iedereen die jou lief heeft nu moet verdragen. Nu, maar misschien wel voor altijd.
En ik? Ik zal niet rusten tot ieder mens die ik ken jouw naam heeft gehoord, de naam van Sam Pieters, de naam van onze vriend, de naam van iemand die dacht goed te doen. Moge jouw woorden bij je terugkomen. Lieve Sam, god bless you...
Stil is het in de supermarkt, waar jouw stem luid door het gangpad klonk als je mij zag. Voor jou ben ik het meisje waarbij je altijd je biertjes af kwam rekenen en even gezellig mee kon babbelen. Het meisje dat soms als het mooi weer was, in haar pauze bij jou op het bankje kwam zitten om mijn broodje te eten. Heel af en toe bracht ik een biertje voor je mee. Het meisje wat zich een paar jaar geleden niet altijd even goed voelde, de negatieve geluiden in mijn hoofd kregen te vaak de overhand. Jouw stem sprak luider dan mijn gedachten en waar anderen dit soms gek vonden, vond ik het prettig. Je maakte mij altijd aan het lachen, met je grappen, stemgeluid en vaak wijze woorden of zegeningen voor de dag. Als klant, later als buurman maar ook als een bijzondere vriend. Als ik 's ochtends naar werk of school vertrok klonk het luidkeels: "Daag Martje, doe je best en god bless you". Ik, verre van gelovig, werd heel vrolijk van jouw zegeningen voor die dag, elke dag. Want alles wat je zei kwam recht uit je hart.
Nu ga ik de deur uit en is het stil, het enige wat mij begroet is een stapel bloemen, kaarsjes en andere geschenken op de plek waar jouw stoeltje altijd stond. Ik wordt er niet blij van, het herinnert me aan het vreselijke onrecht wat jou is aangedaan.
Ruim 3 weken geleden is het dat ik recht overeind schoot in bed, gealarmeerd door het bulderende geschreeuw van iemand voor wie jouw deur altijd openstond. Zo snel als ik kon ben ik naar je toe gerend, maar het was te laat.. ik zag je roerloos liggen op de vloer in de gang van jouw huis. Blijkbaar heeft mijn vriend de dader bij jou weggetrokken, maar ik heb het niet meegekregen. Ik zag alleen jou liggen en mijn wereld stond stil. Ik ben naast je neergeknield, heb je verteld dat alles goed komt en dat ik bij je was. Ik kreeg je niet bij, en machteloos als ik was kon ik alleen maar hopen dat je voelde dat er mensen bij je waren die je beschermen en om je geven. Ik kon alleen maar je hand vasthouden en hopen op het beste..
Lieve Sam, overal waar jouw geluid altijd klonk is het nu oorverdovend stil. Want jij bent stil.. het zwijgen opgelegd door een perfect voorbeeld van ons falende zorgsysteem. Je leeft, maar praat niet. Misschien zal je wel nooit meer kunnen praten, het idee roept onbeschrijflijke gevoelens bij me op.
De persoon die zijn problemen moest afreageren op jou, is helaas geen onbekende. Ik weet dat hij opgenomen heeft gezeten in een instelling voor psychiatrische patiënten. Ik heb met hem wel eens wat woorden gewisseld, soms zelfs een stukje gewandeld of even gerookt omdat ik hem vaak tegenkwam. Toentertijd leek hij ongevaarlijk, maar zijn verhalen en theorieën zeiden genoeg over zijn besef van de wereld waarin we leven. Ons zorgsysteem faalt aan alle kanten doordat geld tekort schiet, maar de gevaarlijkste fouten zijn die binnen de GGZ.. hoe ze deze man ooit hebben kunnen loslaten, hebben kunnen denken dat hij zonder toezicht op zichzelf zou kunnen wonen en zich zou kunnen redden terwijl hij verkondigd dat hij de zoon van god is.. dat gaat mijn verstand te boven. Hoe erg het me ook tegenstaat dit te zeggen, ook de dader is een slachtoffer. Een slachtoffer van hulp die hij had moeten krijgen, maar niet kreeg. Een slachtoffer van zijn eigen waanideeën maakt vroeg of laat andere slachtoffers, en dat slachtoffer was jij Sam..
Slachtoffer van een zorgsysteem dat moet worden wakkergeschud, slachtoffer van nalatigheid door de hoge heren in ons kabinet die de zorg kapot bezuinigen, slachtoffer van onrecht en zinloos geweld.. en waarom? Omdat langdurige zorg onbetaalbaar wordt.. maar wat uiteindelijk het meest dure is, is de prijs die jij hebt betaald voor jouw goedheid. De prijs voor iemand hulp verlenen terwijl je zelf onbevoegd en onbekwaam bent, hulp verlenen omdat je denkt dat die persoon je vriend is.
Zorg is duur, maar een mensenleven onbetaalbaar.. en niets, geen geldbedrag kan ooit op tegen de stilte die iedereen die jou lief heeft nu moet verdragen. Nu, maar misschien wel voor altijd.
En ik? Ik zal niet rusten tot ieder mens die ik ken jouw naam heeft gehoord, de naam van Sam Pieters, de naam van onze vriend, de naam van iemand die dacht goed te doen. Moge jouw woorden bij je terugkomen. Lieve Sam, god bless you...
dinsdag 7 maart 2017
Dag mooie ster..
7 maart 2017.. 2 maand na datum.. ik zit op school en volg vakken die voor mij herhaling zijn. De laatste maanden ben ik niet naar school geweest, ook nu kan ik mij niet focussen.. geeft niet, denk ik. Al deze toetsen heb ik gemaakt, ik kan me de afleiding gelukkig veroorloven op dagen als deze.
"Dagen als deze" en "2 maand na datum" zal niet voor iedereen een belletje laten rinkelen. Even terug in de tijd, vanaf het begin...
Vanaf het begin gaat al ver terug, terug naar de tijd dat ik nog een 6-jarig meisje was, mijn broertjes 4 en 2. Zonder in detail te vertellen maakten wij mee wat veel kinderen meemaakten, namelijk de scheiding van onze ouders. Jong als ik was is het enige wat ik me kan herinneren het wegrijden in een volgeladen auto en mijn verdriet en onbegrip, niet door hebbend dat ons leven voorgoed zou veranderen op een hele goede manier. Het duurde niet lang of daar kwam je bij ons thuis, een innemende en indrukwekkende verschijning.. intimiderend en veilig tegelijk. Als klein meisje wist ik niet direct wat ik van je moest vinden. Wie ben jij? Waarom kus jij mijn moeder en waarom kunnen papa en mama niet gewoon bij elkaar blijven?
Die fase heeft niet lang geduurd. Ik had namelijk een zwaar verstoord beeld van wat een vader eigenlijk is en wat hij betekent voor zijn kinderen. Ik had mijn biologische vader lange tijd op een voetstuk staan, ook al negeerde hij me altijd als ik met hem wilde spelen. Voor mijn verjaardag kreeg ik het nieuwste speelgoed, maar moest ik hem smeken om 5 minuutjes van zijn tijd. Knuffels, kusjes, buiten stoeien.. ik wist niet dat zulke dingetjes ook door een vader gedaan horen te worden, alleen mama deed dat.
Ik raakte snel met je vertrouwd, en als je thuis kwam van je werk was het altijd feest.. stoeien, spelen en aandacht waren vaste prik. En oh wat heb ik daar naar gesnakt.. ineens begon ik te beseffen dat ik naar jou moest kijken als een voorbeeld voor een vader. Zelfs dat een vader iemand kan zijn voor kinderen die voor hem niet eigen zijn, voor jou was het vanzelfsprekend en wat werd ik daar elke keer weer door verbaasd. Verbaasd door jouw ontembare passie, vuur en vechtlust. Passie in de liefde voor mijn moeder, jouw kinderen en jouw werk. Vuur in alles wat je deed en vechtlust voor alles en iedereen die je liefhad. Vechtlust voor iets wat je maar klappen bleef uitdelen, je de hoop soms ontnam en vechtlust voor iets waar niet tegen te vechten valt, iets wat onterecht knokte met jou zonder genade..
Het mocht niet zo zijn. Al vlak nadat ik je leerde kennen hoorden we voor het eerst dat ene woordje,
die ene klap in je gezicht, steen in je maag.. kanker. Je kreeg kanker. Ik begreep het niet, waarom gebeurt dit en hoe moet het nu verder. Alle twijfels, tranen en alle vloekwoorden.. Je wuifde ze weg met een lach en een grap. Je genoot, leefde, lachte in plaats van te huilen en op te geven. Jarenlang ging het op en neer, schoon verklaard - ziek, weer schoon verklaard - weer ziek.. dit keer was het duidelijk: genezen was niet meer mogelijk.. soms bleef het stabiel, soms kregen we slecht nieuws. Medicijn na medicijn en de ene nare bijwerking na de andere, maar het hield je niet tegen.. Alle klachten wuifde je weg alsof je met een verkoudheid rondliep, alsof het allemaal 1 grote poppenkast was. Gingen je voeten kapot door de medicijnen? Dan ging je op sokken naar je werk. Over je haar dat heel anders terug kwam na de chemo maakte je een verzameling aan grappen. Met dat eindeloze optimisme wist je ons allemaal hoop te geven, ook al wisten we diep vanbinnen dat die er niet was..
Jaren later.. jaren van prachtige momenten, leuke momenten, verdrietige en ook moeilijke momenten. Jaren waarin jij ondanks je ziekte altijd voor mij en iedereen om je heen klaar stond, jaren waarin veel mensen niet wisten dat jij zo ziek was vanwege die allesoverheersende lach en humor. Jaren waarin je voor ons op kwam en jaren waar ik in jouw grote sterke armen kon huilen als alles even tegen zat, of omdat ik niet gezegend was met zo'n vader.. wat uiteindelijk natuurlijk altijd wel zo is geweest. Op papier staat het niet, maar in mijn hart heb jij de titel "Papa", en dat heb ik je nog mogen zeggen. En in jouw hart? Daar was plek voor iedereen die maar wilde schuilen.
2 maanden na "datum", 7 maart 2017 ga ik even terug in de tijd.. terug naar 7 januari 2017. Het ging niet meer, na al die jaren knokken.. bijna 12 jaar heb jij dat gevecht volgehouden, iets wat velen nooit gelukt is. Je hield van het leven en van alles wat het bracht, maar je lichaam kon niet meer en je leed pijn.. iets wat in jouw woordenboek nooit voorkwam, iets waar we jou nooit over hoorden tot die laatste paar maanden. Als zelfs jou het lachen verging, dan had menig mens al opgegeven. Het was genoeg geweest. Je koos ervoor niet op de genadeklap te wachten, maar zelf de regie te houden.
7 januari 2017, 18:00... In de kamer met een borrel, een grap en een sigaar vierde je samen met ons jouw leven en stelde iedereen gerust, zoals altijd. Geen tranen maar grappen, geen somberheid maar feest... dat is wat je wilde en dat is wie je was. 18:01 kwam de huisarts aan, en het geluid van een deurbel heeft nog nooit zo door mijn hart gesneden. Ik keek je nog even aan, dankbaar voor alles maar ik kon mijn tranen niet bedwingen.. je keek terug. Rustig, warm en liefdevol.. aan alles zag ik dat dit het juiste was. Om 18:10 was jouw leven op aarde definitief ten einde en kwam er een einde aan die veel te lange, en zo vreselijk oneerlijke strijd..
Maar verloren heb je niet, oh nee.. Je hebt dik gewonnen. De moed en de kracht die je ons hebt geleerd, de liefde die je achterlaat. Onbetaalbare cadeau's, levenslessen die we van niemand anders hadden kunnen leren en liefde die we van geen ander konden ontvangen. Alles heb je gegeven, altijd de volle 100%. Voor mij sta je al bijna mijn leven lang en ook zeker de rest van mijn leven op een enorm voetstuk. En ik zal de lessen nooit vergeten, ik zal ze doorgeven..
500 (!!!) mensen kwamen op jouw crematie om te proosten en bittergarnituur te eten, want jij wilde geen koffie en kleffe broodjes maar een feestje. Zalen vol mensen, allemaal met grootste verhalen over hoe jij ze weer op weg hebt geholpen.. nee, je hebt echt gewonnen. Want ondanks tegenslag, ziekte en wat er ook op je pad kwam zorgde jij er altijd voor dat een ander toch het juiste pad kon bewandelen. Dat is pas echt groots.. En zo herinner ik me jou: groots, innemend, sterk, onvermoeibaar, soms hard maar zacht voor iedereen die dat nodig had, en een veilige haven, rots in de branding en niet te vergeten.. papa. Want die titel heb je bij mij in mijn hart gegrift.
Vanavond om 18:10 kijk ik omhoog lieve Sjef, omhoog naar de sterren waar je nu tussen woont. Met een lach en een traan, jouw troostende woorden en sterke armen missend. Maar terugdenkend aan alle lessen en vertrouwend op mijn eigen vleugels.. je laat een rijkdom achter waar je trots op kunt zijn. En wij? Wij maken je trots vanaf hier beneden en af en toe zwaaien we.. dag mooie ster, tot de volgende keer.
"Dagen als deze" en "2 maand na datum" zal niet voor iedereen een belletje laten rinkelen. Even terug in de tijd, vanaf het begin...
Vanaf het begin gaat al ver terug, terug naar de tijd dat ik nog een 6-jarig meisje was, mijn broertjes 4 en 2. Zonder in detail te vertellen maakten wij mee wat veel kinderen meemaakten, namelijk de scheiding van onze ouders. Jong als ik was is het enige wat ik me kan herinneren het wegrijden in een volgeladen auto en mijn verdriet en onbegrip, niet door hebbend dat ons leven voorgoed zou veranderen op een hele goede manier. Het duurde niet lang of daar kwam je bij ons thuis, een innemende en indrukwekkende verschijning.. intimiderend en veilig tegelijk. Als klein meisje wist ik niet direct wat ik van je moest vinden. Wie ben jij? Waarom kus jij mijn moeder en waarom kunnen papa en mama niet gewoon bij elkaar blijven?
Die fase heeft niet lang geduurd. Ik had namelijk een zwaar verstoord beeld van wat een vader eigenlijk is en wat hij betekent voor zijn kinderen. Ik had mijn biologische vader lange tijd op een voetstuk staan, ook al negeerde hij me altijd als ik met hem wilde spelen. Voor mijn verjaardag kreeg ik het nieuwste speelgoed, maar moest ik hem smeken om 5 minuutjes van zijn tijd. Knuffels, kusjes, buiten stoeien.. ik wist niet dat zulke dingetjes ook door een vader gedaan horen te worden, alleen mama deed dat.
Ik raakte snel met je vertrouwd, en als je thuis kwam van je werk was het altijd feest.. stoeien, spelen en aandacht waren vaste prik. En oh wat heb ik daar naar gesnakt.. ineens begon ik te beseffen dat ik naar jou moest kijken als een voorbeeld voor een vader. Zelfs dat een vader iemand kan zijn voor kinderen die voor hem niet eigen zijn, voor jou was het vanzelfsprekend en wat werd ik daar elke keer weer door verbaasd. Verbaasd door jouw ontembare passie, vuur en vechtlust. Passie in de liefde voor mijn moeder, jouw kinderen en jouw werk. Vuur in alles wat je deed en vechtlust voor alles en iedereen die je liefhad. Vechtlust voor iets wat je maar klappen bleef uitdelen, je de hoop soms ontnam en vechtlust voor iets waar niet tegen te vechten valt, iets wat onterecht knokte met jou zonder genade..
Het mocht niet zo zijn. Al vlak nadat ik je leerde kennen hoorden we voor het eerst dat ene woordje,
die ene klap in je gezicht, steen in je maag.. kanker. Je kreeg kanker. Ik begreep het niet, waarom gebeurt dit en hoe moet het nu verder. Alle twijfels, tranen en alle vloekwoorden.. Je wuifde ze weg met een lach en een grap. Je genoot, leefde, lachte in plaats van te huilen en op te geven. Jarenlang ging het op en neer, schoon verklaard - ziek, weer schoon verklaard - weer ziek.. dit keer was het duidelijk: genezen was niet meer mogelijk.. soms bleef het stabiel, soms kregen we slecht nieuws. Medicijn na medicijn en de ene nare bijwerking na de andere, maar het hield je niet tegen.. Alle klachten wuifde je weg alsof je met een verkoudheid rondliep, alsof het allemaal 1 grote poppenkast was. Gingen je voeten kapot door de medicijnen? Dan ging je op sokken naar je werk. Over je haar dat heel anders terug kwam na de chemo maakte je een verzameling aan grappen. Met dat eindeloze optimisme wist je ons allemaal hoop te geven, ook al wisten we diep vanbinnen dat die er niet was..
Jaren later.. jaren van prachtige momenten, leuke momenten, verdrietige en ook moeilijke momenten. Jaren waarin jij ondanks je ziekte altijd voor mij en iedereen om je heen klaar stond, jaren waarin veel mensen niet wisten dat jij zo ziek was vanwege die allesoverheersende lach en humor. Jaren waarin je voor ons op kwam en jaren waar ik in jouw grote sterke armen kon huilen als alles even tegen zat, of omdat ik niet gezegend was met zo'n vader.. wat uiteindelijk natuurlijk altijd wel zo is geweest. Op papier staat het niet, maar in mijn hart heb jij de titel "Papa", en dat heb ik je nog mogen zeggen. En in jouw hart? Daar was plek voor iedereen die maar wilde schuilen.
2 maanden na "datum", 7 maart 2017 ga ik even terug in de tijd.. terug naar 7 januari 2017. Het ging niet meer, na al die jaren knokken.. bijna 12 jaar heb jij dat gevecht volgehouden, iets wat velen nooit gelukt is. Je hield van het leven en van alles wat het bracht, maar je lichaam kon niet meer en je leed pijn.. iets wat in jouw woordenboek nooit voorkwam, iets waar we jou nooit over hoorden tot die laatste paar maanden. Als zelfs jou het lachen verging, dan had menig mens al opgegeven. Het was genoeg geweest. Je koos ervoor niet op de genadeklap te wachten, maar zelf de regie te houden.
7 januari 2017, 18:00... In de kamer met een borrel, een grap en een sigaar vierde je samen met ons jouw leven en stelde iedereen gerust, zoals altijd. Geen tranen maar grappen, geen somberheid maar feest... dat is wat je wilde en dat is wie je was. 18:01 kwam de huisarts aan, en het geluid van een deurbel heeft nog nooit zo door mijn hart gesneden. Ik keek je nog even aan, dankbaar voor alles maar ik kon mijn tranen niet bedwingen.. je keek terug. Rustig, warm en liefdevol.. aan alles zag ik dat dit het juiste was. Om 18:10 was jouw leven op aarde definitief ten einde en kwam er een einde aan die veel te lange, en zo vreselijk oneerlijke strijd..
Maar verloren heb je niet, oh nee.. Je hebt dik gewonnen. De moed en de kracht die je ons hebt geleerd, de liefde die je achterlaat. Onbetaalbare cadeau's, levenslessen die we van niemand anders hadden kunnen leren en liefde die we van geen ander konden ontvangen. Alles heb je gegeven, altijd de volle 100%. Voor mij sta je al bijna mijn leven lang en ook zeker de rest van mijn leven op een enorm voetstuk. En ik zal de lessen nooit vergeten, ik zal ze doorgeven..
500 (!!!) mensen kwamen op jouw crematie om te proosten en bittergarnituur te eten, want jij wilde geen koffie en kleffe broodjes maar een feestje. Zalen vol mensen, allemaal met grootste verhalen over hoe jij ze weer op weg hebt geholpen.. nee, je hebt echt gewonnen. Want ondanks tegenslag, ziekte en wat er ook op je pad kwam zorgde jij er altijd voor dat een ander toch het juiste pad kon bewandelen. Dat is pas echt groots.. En zo herinner ik me jou: groots, innemend, sterk, onvermoeibaar, soms hard maar zacht voor iedereen die dat nodig had, en een veilige haven, rots in de branding en niet te vergeten.. papa. Want die titel heb je bij mij in mijn hart gegrift.
Vanavond om 18:10 kijk ik omhoog lieve Sjef, omhoog naar de sterren waar je nu tussen woont. Met een lach en een traan, jouw troostende woorden en sterke armen missend. Maar terugdenkend aan alle lessen en vertrouwend op mijn eigen vleugels.. je laat een rijkdom achter waar je trots op kunt zijn. En wij? Wij maken je trots vanaf hier beneden en af en toe zwaaien we.. dag mooie ster, tot de volgende keer.
Abonneren op:
Posts (Atom)