"Dagen als deze" en "2 maand na datum" zal niet voor iedereen een belletje laten rinkelen. Even terug in de tijd, vanaf het begin...
Vanaf het begin gaat al ver terug, terug naar de tijd dat ik nog een 6-jarig meisje was, mijn broertjes 4 en 2. Zonder in detail te vertellen maakten wij mee wat veel kinderen meemaakten, namelijk de scheiding van onze ouders. Jong als ik was is het enige wat ik me kan herinneren het wegrijden in een volgeladen auto en mijn verdriet en onbegrip, niet door hebbend dat ons leven voorgoed zou veranderen op een hele goede manier. Het duurde niet lang of daar kwam je bij ons thuis, een innemende en indrukwekkende verschijning.. intimiderend en veilig tegelijk. Als klein meisje wist ik niet direct wat ik van je moest vinden. Wie ben jij? Waarom kus jij mijn moeder en waarom kunnen papa en mama niet gewoon bij elkaar blijven?
Die fase heeft niet lang geduurd. Ik had namelijk een zwaar verstoord beeld van wat een vader eigenlijk is en wat hij betekent voor zijn kinderen. Ik had mijn biologische vader lange tijd op een voetstuk staan, ook al negeerde hij me altijd als ik met hem wilde spelen. Voor mijn verjaardag kreeg ik het nieuwste speelgoed, maar moest ik hem smeken om 5 minuutjes van zijn tijd. Knuffels, kusjes, buiten stoeien.. ik wist niet dat zulke dingetjes ook door een vader gedaan horen te worden, alleen mama deed dat.
Ik raakte snel met je vertrouwd, en als je thuis kwam van je werk was het altijd feest.. stoeien, spelen en aandacht waren vaste prik. En oh wat heb ik daar naar gesnakt.. ineens begon ik te beseffen dat ik naar jou moest kijken als een voorbeeld voor een vader. Zelfs dat een vader iemand kan zijn voor kinderen die voor hem niet eigen zijn, voor jou was het vanzelfsprekend en wat werd ik daar elke keer weer door verbaasd. Verbaasd door jouw ontembare passie, vuur en vechtlust. Passie in de liefde voor mijn moeder, jouw kinderen en jouw werk. Vuur in alles wat je deed en vechtlust voor alles en iedereen die je liefhad. Vechtlust voor iets wat je maar klappen bleef uitdelen, je de hoop soms ontnam en vechtlust voor iets waar niet tegen te vechten valt, iets wat onterecht knokte met jou zonder genade..
Het mocht niet zo zijn. Al vlak nadat ik je leerde kennen hoorden we voor het eerst dat ene woordje,
die ene klap in je gezicht, steen in je maag.. kanker. Je kreeg kanker. Ik begreep het niet, waarom gebeurt dit en hoe moet het nu verder. Alle twijfels, tranen en alle vloekwoorden.. Je wuifde ze weg met een lach en een grap. Je genoot, leefde, lachte in plaats van te huilen en op te geven. Jarenlang ging het op en neer, schoon verklaard - ziek, weer schoon verklaard - weer ziek.. dit keer was het duidelijk: genezen was niet meer mogelijk.. soms bleef het stabiel, soms kregen we slecht nieuws. Medicijn na medicijn en de ene nare bijwerking na de andere, maar het hield je niet tegen.. Alle klachten wuifde je weg alsof je met een verkoudheid rondliep, alsof het allemaal 1 grote poppenkast was. Gingen je voeten kapot door de medicijnen? Dan ging je op sokken naar je werk. Over je haar dat heel anders terug kwam na de chemo maakte je een verzameling aan grappen. Met dat eindeloze optimisme wist je ons allemaal hoop te geven, ook al wisten we diep vanbinnen dat die er niet was..
Jaren later.. jaren van prachtige momenten, leuke momenten, verdrietige en ook moeilijke momenten. Jaren waarin jij ondanks je ziekte altijd voor mij en iedereen om je heen klaar stond, jaren waarin veel mensen niet wisten dat jij zo ziek was vanwege die allesoverheersende lach en humor. Jaren waarin je voor ons op kwam en jaren waar ik in jouw grote sterke armen kon huilen als alles even tegen zat, of omdat ik niet gezegend was met zo'n vader.. wat uiteindelijk natuurlijk altijd wel zo is geweest. Op papier staat het niet, maar in mijn hart heb jij de titel "Papa", en dat heb ik je nog mogen zeggen. En in jouw hart? Daar was plek voor iedereen die maar wilde schuilen.
2 maanden na "datum", 7 maart 2017 ga ik even terug in de tijd.. terug naar 7 januari 2017. Het ging niet meer, na al die jaren knokken.. bijna 12 jaar heb jij dat gevecht volgehouden, iets wat velen nooit gelukt is. Je hield van het leven en van alles wat het bracht, maar je lichaam kon niet meer en je leed pijn.. iets wat in jouw woordenboek nooit voorkwam, iets waar we jou nooit over hoorden tot die laatste paar maanden. Als zelfs jou het lachen verging, dan had menig mens al opgegeven. Het was genoeg geweest. Je koos ervoor niet op de genadeklap te wachten, maar zelf de regie te houden.
7 januari 2017, 18:00... In de kamer met een borrel, een grap en een sigaar vierde je samen met ons jouw leven en stelde iedereen gerust, zoals altijd. Geen tranen maar grappen, geen somberheid maar feest... dat is wat je wilde en dat is wie je was. 18:01 kwam de huisarts aan, en het geluid van een deurbel heeft nog nooit zo door mijn hart gesneden. Ik keek je nog even aan, dankbaar voor alles maar ik kon mijn tranen niet bedwingen.. je keek terug. Rustig, warm en liefdevol.. aan alles zag ik dat dit het juiste was. Om 18:10 was jouw leven op aarde definitief ten einde en kwam er een einde aan die veel te lange, en zo vreselijk oneerlijke strijd..
Maar verloren heb je niet, oh nee.. Je hebt dik gewonnen. De moed en de kracht die je ons hebt geleerd, de liefde die je achterlaat. Onbetaalbare cadeau's, levenslessen die we van niemand anders hadden kunnen leren en liefde die we van geen ander konden ontvangen. Alles heb je gegeven, altijd de volle 100%. Voor mij sta je al bijna mijn leven lang en ook zeker de rest van mijn leven op een enorm voetstuk. En ik zal de lessen nooit vergeten, ik zal ze doorgeven..
500 (!!!) mensen kwamen op jouw crematie om te proosten en bittergarnituur te eten, want jij wilde geen koffie en kleffe broodjes maar een feestje. Zalen vol mensen, allemaal met grootste verhalen over hoe jij ze weer op weg hebt geholpen.. nee, je hebt echt gewonnen. Want ondanks tegenslag, ziekte en wat er ook op je pad kwam zorgde jij er altijd voor dat een ander toch het juiste pad kon bewandelen. Dat is pas echt groots.. En zo herinner ik me jou: groots, innemend, sterk, onvermoeibaar, soms hard maar zacht voor iedereen die dat nodig had, en een veilige haven, rots in de branding en niet te vergeten.. papa. Want die titel heb je bij mij in mijn hart gegrift.
Vanavond om 18:10 kijk ik omhoog lieve Sjef, omhoog naar de sterren waar je nu tussen woont. Met een lach en een traan, jouw troostende woorden en sterke armen missend. Maar terugdenkend aan alle lessen en vertrouwend op mijn eigen vleugels.. je laat een rijkdom achter waar je trots op kunt zijn. En wij? Wij maken je trots vanaf hier beneden en af en toe zwaaien we.. dag mooie ster, tot de volgende keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten